Na 3 enerverende weken
Van Metz naar Meursault, van Meursault naar de alpe d'huzes, van de alpe d'huzes naar L'Escala .
Van spanning naar ontspanning.
Van stressen naar ontstressen.
Het is in zo'n sneltreinvaart gegaan dat je pas naderhand er over nadenkt.
Wat heb ik allemaal meegemaakt?
Maar eerlijk, de klap kwam thuis.
Na het verlies van Mirjam denk je dat de ontlading van verdriet komt op de Alpe!
Maar ik was zo gefocust om überhaupt boven te komen.
Of het spandoek er wel zou hangen, zou het gaan regenen, val ik niet naar beneden, gaat m'n heup niet pijn doen, moet ik misschien toch 2x naar boven gaan, kan ik de kaarsen vinden?
Mijn mooiste moment blijft het spandoek zien, daar was ze, ze was bij mij op de berg.
De mooiste, de liefste op de berg. En shinen deed ze.
Intens mooi om Mir te zien op de berg.
Wat nog wat haken en ogen had zoals je in m'n vorige post heb kunnen lezen.
Heb ik genoten? Ik denk dat het nog heel vers was en ik alles en iedereen op die berg buitensloot.
Ik kon niet nog meer verdriet aan want er is veel verdriet om je heen!
Ook saamhorigheid, elkaar helpen. Je doet het allemaal voor een speciaal iemand in je leven.
Mijn missie was bovenkomen en m'n zus en moeder trots maken maar wel met de steun van Frank.
Zo blij dat hij er bij was, sowieso om me van de weg af te halen. Ik heb de neiging om in het midden te lopen omdat hoogtes niet mijn ding zijn ;) .
Maar dat is onhandig voor de fietsers en motorrijders (laatste zijn er voor de veiligheid).
Na de alpe was myroadto Spanje en daar was het heerlijk.
Andere omgeving, geen werk even niet nadenken.
In mijn geval betekent dat, even die deur van verdriet op een kier te doen.
Al ging die dagelijks wel even volledig open.
Voorheen hadden Mir en ik dagelijks contact door te appen, te bellen, foto's te sturen.
En dan is het ineens zo stil, zo ontzettend stil.
Als je dan in Besalu staat en de zwaluwen en witte vlinders vliegen om je heen.
Kan je alleen maar ademloos kijken en stromen de tranen.
Op een gegeven moment vloog er een zwaluw vlak voor me langs en een witte vlinder achter mij langs.
Een moment die ik koester.
In Spanje durfde ik even te genieten, ook genieten van herinneringen. En te lachen om mooie momenten.
En dan kom je thuis en komt de klap, het intense verdriet.
Ik dacht dat mijn rouw al rauw was maar dit voelt nog rauwer.
Ineens het besef, wij samen maken geen herinneringen meer, ik moet het doen met alle mooie herinneringen die wij samen hebben.
En Myroadto moet ik nu zonder jou bewandelen!
En dat doet zo'n pijn.
Hou van jou! ❤️
Commenti