Vandaag werd er weer gefietst, gerend en gewandeld voor het kwf op de alpe d’ huez.
Zoveel mogelijk berichten nauwlettend gevolgd.
En wat heb ik het gemist.
Ongelofelijke bikkels zijn het, die daar vandaag de berg trotseren, ze hebben zon en regen gehad maar niets zal hun missie in de weg staan.
Allen met hun eigen verhaal en verdriet.
Het gevoel wanneer je daar bent is niet te beschrijven.
Verdriet en lachen gaan samen, hand in hand.
Euforie en pijn ook.
Maar dat gevoel aan de start, het beginnen in de vroege ochtend.
De lichtjes, het geluid van de pedalen, de zon zien opkomen en weten voor wie en waarvoor je het doet is met geen pen te beschrijven.
Het is een complete rollercoaster van huilen en lachen.
Mijn 1 e keer 6 jaar geleden, waar m’n zus nog bij was, was ik 1 brok zenuwen.
Vorig jaar had ik geen zenuwen want ik wist wat ik moest doen en waar ik moest wezen.
Al had ik het niet zonder Frank kunnen en willen doen.
Die berg op en afrijden is niet mijn favoriete bezigheid, loop liever naar boven ;).
Beide keren gokte ik op 2x lopen naar boven, 2x niet gelukt. De emoties zitten hoog, de berg is stijl en lang. De rit om weer naar beneden is ook heeeeeel lang.
Maar ik ga er weer naar terug, absoluut.
Want geen berg is te hoog voor jou!
Mis je!
Je zusje ❤️
Comments