Wat een week aan emoties, angsten, paniek en euforie!
Ik heb denk ik elk gevoel ervaren in die Alpe d'Huzes week.
Maar laat ik bij het begin beginnen.
Het goede nieuws is dat ik daadwerkelijk boven ben gekomen ;) Neem alsjeblieft de tijd om het even te lezen.
Zondag 3 Juni
Op zondag zijn we vertrokken en hebben overnacht in Reims waar we op een e.o.a. historisch feest terecht kwamen.
Het was heerlijk weer en we zaten in de in de champagnestreek!
Champagne moet je dan wel even proberen natuurlijk!
Maandag 4 juni
De volgende dag reden we naar de plaats van bestemming.
De spanning nam bij mij steeds meer toe.
M'n zus en zwager waren er al, en wat een geweldig appartement met een geweldig uitzicht.
Het was echt een super appartement.
s' Avonds lekker uiteten geweest, want het was immers ook nog is mijn verjaardag.
Om ergens te komen moest je wel met de auto een berg af met van die leuke bochten en uitzicht in heerlijke dieptes.
In menig autoritje heb ik goed de grond van de auto kunnen bestuderen. Die ken ik nu ook dan heeeeel goed.
Tja,ook nog is last van hoogtevrees.
Tjeetje ik heb eigenlijk wat mankementen. ;)
Dinsdag 5 juni
De volgende dag was het toch echt tijd om mijn startnummer op te halen. Het startnummer kon je alleen maar bovenop de Alpe d' Huez ophalen en dan reed je via de weg die ik dan die donderdag moest gaan lopen.
Ik ben me echt kapot geschrokken!
Onderaan de berg draai je een bocht in en dan gaat de weg gelijk steil omhoog.
Dit had ik niet verwacht, geloof ook dat iedereen in de auto er een beetje stil van werd. Je kan foto's bekijken van de Alpe d' Huez maar als je eenmaal de berg ziet, is dat toch even heel anders en ook heel wat steiler.
21 bochten! En bij sommige bochten keek je een heeeeeel eind naar beneden daar stond dan een klein hekje voor die maar tot je knie kwam (lekker met hoogtevrees) Mijn hart ging steeds sneller te keer. Het huilen stond me nader dan het lachen. En ik dacht alleen maar: ik kan dit niet, ik wil niet meer. Eenmaal boven zei ik ook: IK DOE HET NIET!
Huilend stond ik daar.
Dan is het heel fijn dat m'n zus erbij was en me toch rustig krijgt en me langzaam naar de Palais des Sports laat lopen om m'n startbewijs te halen!
Want ik wist zelf ook, IK MOET! Ik kan nu niet afhaken
Opgeven is geen optie en opgeven was ook geen optie!
Ik moest blijven denken aan mijn doel, om onze moeder te eren!
En ook aan m'n zus en zwager die het hele end gereden hebben voor mij. Een jaar lang trainen, m'n sponsors, ik mocht niet afhaken......
Maar de angst bleef en s'nachts kon ik er niet van slapen.
Wat heb ik het voor iedereen moeilijk gemaakt. Want ik was niet heel erg leuk en gezellig.
En wat ben ik m'n zus en zwager dankbaar dat ze er voor me waren!
En natuurlijk Frank want oh mijn lieve Frank die op woensdag zag dat ik er echt doorheen zat vroeg me: wil je dat ik met je meeloop?
Beste, beste vraag ooit, liefste ook.
En ik kon alleen maar volmondig JA roepen. Wat een opluchting, Frank met mij mee.
Mocht ik bang worden, in paniek raken of instorten dan is mijn grote liefde, mijn maatje bij me.
Samen gaan we en komen we boven! Gelukkig is Frank fanatiek sporter en in hele goede conditie.
Woensdag 6 juni
Die woensdag verliep een stuk beter en zijn we nog naar een geweldige mooie plek geweest. Gigantisch hoog maar wat ontzettend mooi daar. Heerlijke lunch ergens genoten. De kaarsen geregeld in welke bocht ze moesten staan. s'Avonds ergens wezen eten maar die hadden wel vreemde combi's.
Redelijk op tijd naar bed want de volgende dag was het zover.
Donderdag 7 juni, de dag die je wist dat zou komen
En ja dan is het zover
s'Ochtends om 4 uur op staan en ietwat trillend m'n kleding aangedaan.
Kop koffie, de auto in en de rit naar de start maken. Onderweg mezelf voorhoudend, je kan het Nous en Frank is bij je. Je hebt een jaar hiervoor getraind, KOM OP!
En dan ben je bij de start een laatste knuffel aan mn zus en zwager een zenuwachtig lachje en dan maar lopen. Nog 1 x achterom kijken en nog even zwaaien. Je loopt dan nog een stukje op vlak terrein en dan draai je een bocht om en daar is ie dan de ALPE d'HUEZ. In mn hoofd gaat: doe wat je jezelf geleerd hebt kantel je bekken, neem kleine stapjes en kijk nog niet omhoog.
Frank loopt achter mij en houdt mijn pas aan. Bij de eerste meters valt er al een fietser om omdat hij stilstond en op een helling van 10% en wil gaan opstarten, dat gaat natuurlijk niet.
Oké we lopen en dan ineens is daar het bord, bocht 21 (bocht 21 is beneden en bocht 1 boven)
Meen je dat, heb ik de eerste bocht gered? Waarom voelt dit al als euforie?
Omdat het begin van de Alpe zwaar is en ik dacht de eerste bocht al niet te halen. Maar ineens krijg ik vertrouwen! Ik ga dit toch gewoon doen.
Het regent en er staat een windje!
Ik heb er niet zoveel last van tot bocht 18 waar ik volop in de plassen sta en het water naar beneden komt zeilen. Ik houd het 2 bochten vol met natte schoenen maar gelukkig droge schoenen bij me en droge sokken. Dus die gaan we even aan doen.
Wel sluit ik me een beetje af voor alles wat ik zie omdat ik bang ben dat ik dan helemaal niet boven kom. Je ziet zoveel spandoeken van mensen die niet meer onder ons zijn, van kleine kinderen die ziek zijn of er ook niet meer zijn. Ouders die de Alpe lopen en zitten in een bocht bij het spandoek van hun dochter. Mensen die een rolstoel naar boven duwen, kinderen die fietsend naar boven gaan.
De pijn die het doet kan ik op dat moment niet toelaten dat komt later wel. Nu is mijn missie om boven te komen voor mijn/onze moeder. Ik ben blij dat Frank er is, het is geestelijk niet makkelijk en de dieptes die je soms ziet........ Elke bocht stoppen we heel even, maken hier en daar een foto, houden m'n zus en zwager op de hoogte en eten wat.
Het lopen gaat me bijzonder goed af en ik sta er verbaasd over. Bocht na bocht komen we zo omhoog en het ziet ernaar uit dat we het ook nog in een snelle tijd doen. We dachten er echt 6 uur over te doen maar we gaan veel sneller. Het rustig ontbijten zit er voor zuslief en zwager niet in. Voor hun is het ook nog een hele rit om bij de finish te komen namelijk. In bocht 9 (9 voor september want dan is mijn/onze moeder jarig) hebben we de kaarsen voor onze moeder laten neerzetten. En die bocht komt steeds dichterbij. Ik hoop dat ik onze kaarsen kan vinden. Ik weet met welke kleur stiften we die hebben geschreven. Bocht 9 komt dichterbij een gevoel van verdriet komt omhoog. En zachtjes zeg ik: ben bijna bij je. En dan staan we in bocht 9, de kaarsen branden! En heel snel al zie ik onze kaarsen.
Vandaag kreeg ik een tekst toegestuurd die ik hierbij graag wil delen:
Stil verdriet
Zo goed verborgen
Soms toch tastbaar
dan weer niet
Stil verdriet
lijkt soms verdwenen
Maar echt verdwijnen
Doet het niet
Daarna moeten we weer verder, we moeten immers nog een heel end omhoog! Dag mam xxx
En dan lopen we weer verder, het blijft regenen. Heel af en toe lijkt het open te breken maar
dat is van heeeeeeele korte duur.
Je hoort nu ook dat fietsers van de Alpe zijn gehaald met onderkoeling. Zij moeten namelijk, wanneer ze meerdere x omhoog gaan, met de fiets naar beneden en dat gaat ongelooflijk hard. Je hoort ook steeds hun piepende remmen.
Het lopen blijft goed gaan en we gaan veel eerder bovenkomen dan verwacht. Totaal geen last van kramp of pijn. Ik wil nu ook naar boven, ik wil naar m'n zus en zwager. En de champagne die daarop mij wacht van de kinderen.
En dan zien we de top. In bocht 1 nog even mn jasje uit doen om mn shirtsponsors te laten zien en de handdoek uit m'n tas pakken met mijn moeders woorden erop die ik van mijn schoonzus heb gekregen. Dan denk je er bijna te zijn maar je wordt nog door dat hele dorp gestuurd en ik kan gewoon niet wachten om die finish te zien.
En dan ineens die boog met finish de tranen lopen over m'n wangen. IK HEB HET GEHAALD alle emoties komen eruit. En dan bij de finish word ik aan gehouden door de speaker en leest ze mijn moeders woorden op met mijn moeders naam.
En dan zoeken naar mijn zus en zwager. Wat ben ik blij om ze te zien.
Ik heb het echt gered, ik heb het gedaan, na een jaar trainen is de ontlading groot en blijven de tranen lopen.
Zo super blij. Eerst knuffelen met iedereen,
En er is tijd voor champagne echte champagne een super mooi geschenk van onze dochters en vriendjes. Ik kan het nog niet echt geloven dat ik het gered heb. En 1 x vind ik genoeg. 1 1/2 uur naar beneden reizen om nog een x naar boven te lopen maakt het geen betere prestatie en je kan maar 1x de eerste x de finish over gaan ;)
Buiten dat begin ik na de champagne te klappertanden omdat het koud en nat is. Na s'middag ff lekker geslapen te hebben gaan we het daarna met z'n vieren lekker vieren.
En dan zijn we weer thuis en slaat het bij mij dan pas in wat ik allemaal heb gezien en heb mee gemaakt en ben ik toch wel van slag. Op de berg wilde ik het niet binnen laten komen maar bij thuiskomst moet het er toch uit en besef ik pas wat voor indruk alles op mij heeft gemaakt. Het duurde even voordat ik het ook op papier kon zetten.
En tromgeroffel het eindbedrag is geweldig. Ik wil iedereen bedanken voor het sponsoren, voor de hulp en het bijstaan. De lieve en leuke berichten die ik heb ontvangen.
Mijn meiden Romy en Guusje dank voor jullie heerlijke champagne en jullie steun.
Wout en Mirjam super dat jullie er waren, bedankt voor het bijstaan. En lieve Frank dank je dat je er was en bent voor me .
