Pffff wat een week.
Zoals ik al eerder heb aangegeven zal mijn blog gaan over ups en downs.
En werkt mijn lichaam niet altijd mee.
Maar laten we bij het begin beginnen, is meestal wel het beste!
7,14 km.
Ik nam een klompenpad, dat is een wandeling die ik zeker niet snel zal vergeten.
Echt ongelooflijk mooi en vooral een bijzondere ervaring.
Het heet klompenPAD. Nou er is niet echt een "pad". Meters hoog gras moest ik doorheen.
Geen mens in de buurt, dat vind ik wel een dingetje.
De wandeling gaat over sloten en om daar te komen moet je over plankjes, sommige plankjes met een reling en sommige zonder.
MMHH ik ben niet 1 van de stabielste personen en ook geen held. Op het moment dat ik een sloot zag met een plank daarover heen dacht ik gelijk aan mijn iPhone en camera.
Dus, oké als ik val moet ik mijn camera en telefoon zo vast hebben dat deze geen schade oplopen.
Best bijzondere gedachte, eerst spullen dan jezelf.
Maar wat een bijzondere wandeling, hazen die vlakbij wegsprongen (jammer, voor een foto was ik net te laat met mijn camera) ben dwars door weilanden gegaan, paden die geen paden waren.
En dan kom je dus bij een slootje met een plankje eroverheen waarbij er ook 2 hogere plankjes waren, 1 hoog plankje aan de ene kant en 1 hoog plankje aan de andere kant. MMMH vreemd.
Ik dacht ik ga gewoon deze sloot over via die ene lange lagere plank. Maar wat doet die stroomkabel daar???
Moet ik nu echt via die 2 andere plankjes???
Eerste gedachte: MEEN JE DIT ECHT. Sta ik nu midden in een weiland op een plank met een camera om m'n nek en een iPhone in m'n zak en ik moet via plankjes over een stroomkabel?
Nou echt niet, ik ga terug.
Sta je daar midden in een weiland met jezelf te overleggen.
Er over heen was geen optie, draad was veel te hoog en ik te klein of niet lenig genoeg (ik houd het op ik ben te klein ;) ).
Terug?? Ja dag. Andere weg? Geloof me er was geen andere weg.
Oké let's bite the dust. Kruipen dus. Over de plank en tijgeren onder het stroomdraad door. Camera en iPhone ergens in m'n nek gegooid en er onder door.
En jaaaa ik was aan de andere kant. Van blijdschap een dansje midden in het weiland. Ik geloof dat de boer aan de andere kant heel hard heeft gelachen want die stond al een tijdje te kijken.
Ik heb nog even naar hem gezwaaid.
Maar wat een bijzondere wandeling, mooie dingen gezien maar ook heel eenzaam. Je ziet niemand en wanneer je dan iemand ziet schrik je enorm. Of heb ik dat alleen maar ;) .
Ook de enorme pijn in 1 kuit speelt mij parten. De eerste 4 km loop ik enorm te strompelen om die pijn weg te krijgen.
Daarna zit er zoveel vocht in mijn kuit dat het een olifantenpoot lijkt.
Maar ik heb het weer gered.
6,95 km
Ik ging s'avonds na mijn werk en ook dit x ging Frank mee.
Hij had weer een mooie route uitgestippeld (trap daar toch niet steeds in Nous ;) )
Van te voren gaf ik al aan, neem alsjeblieft een stenen pad omdat mijn kuit zich niet heel erg happy voelt.
Nou geen pad gezien, nou ja wel een pad maar een ruiterpad. Dus veel zand en het had geregend.
En Frank dacht ik laat haar alvast klimmen. Het was heuvel op en af. Ongelooflijk mooi daar en ik wil daar zeker nog is wandelen.
Maar die avond......... Om een lang verhaal kort te maken, ik was niet blij, ongelooflijk veel pijn. Maar na 4 km werd ik zo boos, op mezelf?
En weer die muziek (ook met Frank luister ik naar muziek), weer een nummer die veel voor mij betekent.
Ik ben gaan zingen, dus sorry mensen die in die buurt waren, die valse kraai was ik.
Zingend dwars door de pijn heen. Skiën heb ik zo geleerd, wandelen moet ik ook zo leren denk ik.
En daar ging ik zingend.
Ik hoop als ik straks fitter ben die wandeling nog is te doen want Frank had wel z'n best gedaan om een mooie route uit te stippelen, helaas had ik er geen oog voor.
5,64 km
Mijn zwaarste dag......
Buiten dat ik geen sporter ben heb ik fibromyalgie. Ach ja het is een verzamelnaam voor heel veel mankementen, tja lastig uit te leggen.
Je hebt vaker pijn en ja wat niet nog meer? Ik vertel het bijna nooit aan iemand. Dit en niet goed luisteren naar goede adviezen maak ik het mezelf alleen maar moeilijker. Ik vertel dit nu alleen omdat het dan misschien beter te begrijpen is wat mijn "mankementen" zijn en voor mij wandelen/sporten niet makkelijk maakt.
Dit x ging met mijn zus wandelen en echt door haar rust en kalmte heb ik het gered.
1 been wilde niet meewerken en de kramp was zo erg dat ik op een gegeven moment mijn schoen uit moest doen om de krampen proberen weg te krijgen.
Het is dan heel fijn om mijn zus bij me te hebben die heel rustig is en tegen je praat en gewoon bij je is.
En je denkt vast wat zijn dat nou voor afstanden? Loop het maar is met heel veel pijn, dan is het een heel eind.
Qua afstand loop ik het zo, het is de pijn wat het voor mij moeilijk maakt.
Natuurlijk ook omdat ik gewoon nooit sport.
Die middag werd het voor mij Netflix en benen omhoog.
Ik weet dat ik dit niet opgeef daarvoor is het doel te belangrijk. Ik weet dat ik dit al kan doen op wilskracht.
Het zet je wel aan het denken, hoe dom ik zelf ben geweest om niet eerder naar adviezen te luisteren.......
Of ik er echt van geleerd heb???? Ik blijf eigenwijs ;)
