Ja jullie dachten dat ik ermee opgehouden was, dat ik had opgegeven.
Maar nee, nee, al heb ik het wel zwaar gehad.
Want we gingen ook verhuizen.
Dus er moest ingepakt worden. En aangezien we al 22 jaar woonden in ons oude huis was dat een hele klus.
Er moest geklust en opgeknapt worden en dan nog verhuizen.
Dus lopen schoot er een beetje bij in.
Daarna was het lastig oppakken en zat ik er zelf een beetje doorheen waardoor motivatie moeilijk te vinden was.
Maar later daar meer over.
Zaterdag 24 september
Nog net voor de verhuizing ging ik nog lopen.
Het was niet mijn snelste, niet mijn langste wandeling maar wel een bijzondere.
Ik had onze hond, mijn trouwe vriendinnetje Mango meegenomen.
En Mango is nou niet een makkelijke wandelaarster.
Ze is over enthousiast als ze iets of of iemand ziet.
Ze rent en vliegt en springt tegen alles en iedereen op, ze is normaal niet te houden!
Daarom neem ik haar niet altijd mee omdat het, voor mij, lastig lopen is.
Maar na 1,5 km ging ze keurig strak naast me lopen. Super trots was ik op d'r.
En we hebben toen heerlijk samen gelopen, een geluksmomentje.
Ja en toen was het een tijdje stil.
Verhuizen kost veel tijd en heel veel energie!
Met veel stress en met een drukke baan was de motivatie ver te zoeken.
Kom ik later nog op terug.
Zaterdag 4 november
Ik ging weer aan de wandel, het was een heerlijke zonnige dag, ideaal om te gaan lopen.
Dit x vanuit huis vertrokken en Mango weer meegenomen.
Pfff de eerste 3,5 km was zwaar. Een tijd niet gelopen en een hond die niet mee wilde werken, overal heen sprong, behalve gewoon rustig naast me lopen. Het was pittig.
De omgeving was prachtig en dat zo dichtbij huis.
Ik merk als ik met mezelf afspreek "je hoeft maar 3 km te lopen" ik veel verder loop. Iets psychologisch denk ik, heb wel meer rare trekjes.
Maar het helpt me, bij 3 km denk ik "nee we gaan nog ff door".
Meestal ga ik pas na 3 km ook echt lekker lopen.
En ook deze dag liep ik toch weer 7 km.
Volgende dag wel gemerkt hoor, wat een spierpijn kan iemand hebben.
Ik dacht echt vanaf nu pak ik het weer lekker op maar dat viel tegen.
Stress, niet lekker in mijn vel zitten en lichamelijke kwaaltjes was de motivatie ver te zoeken.
Smoesjes bedenken om niet te lopen (het weer, druk etc.) en het lopen steeds weer verder voor me uit schuiven.
In m'n hoofd gedachtes dat ik het toch niet ga redden hielpen ook niet mee.
Zaterdag 18 november.
Ik ga toch lopen, ik ga gewoon maar 3 km. 3 km dat is niet ver! ;)
Dus hup naar buiten, het was wat winderig maar gewoon gaan.
Oortjes in, spotify aan en op het punt dat ik dacht: oké we zitten bijna op de 3 km klinkt er een lied in mijn oor: don't give up the fight!
Voor mij een teken, opgeven, opgeven? Nee nooit. Schouders recht en rechts af, de kant op voor een lange wandeling.
Nog geen 100 meter verder begint het te stortregen en hoor ik het nummer van Kane Rain down on me in mijn oren.
Werkelijk ma, is dit jouw teken, vond de vorige beter. Ik moest er eigenlijk wel om lachen en het sterkte me eigenlijk meer om verder te lopen.
En toen kwam er nog een punt, linksaf en dan op een km of 6 uitkomen of rechtdoor en toch nog een aantal km's meer lopen.
Het werd rechtdoor, nat waren we toch al.
8,15 km werd het met een aardig tempo er in. Toch wel iets meer dan 3 km.
Toen ik thuis kwam begon de zon te schijnen precies in m'n gezicht.
Het was precies wat ik nodig had en ik heb er weer zin in.
En waarschijnlijk, ik weet het bijna zeker, ga ik nog veel meer moeilijke momenten krijgen.
Maar Alpe d'Huzes here i come! I'm back...........
Zondag 19 november, eerste bijeenkomst Alpe d'Huzes.
Ik was er best nerveus voor, wist niet wat ik moest verwachten.
Maar op naar Nieuwegein samen met Romy.
Onder de sprekers waren een motivator, de chef de mission van 2018, een arts en iemand van KWF.
En ieder had zijn verhaal en ik kan je vertellen wat was het indrukwekkend.
Ook mensen uit het publiek vertelden hun verhaal.
Ik heb de hele tijd met tranen gezeten, hier doe ik het voor dacht ik.
Bij het filmpje die gemaakt is van 2017 zie je wel wat een ongelooflijke berg het is.
Die loop je niet zomaar op maar wat begint het te kriebelen als je bij zo'n bijeenkomst bent geweest.
Ik moet die berg niet beklimmen nee ik mag hem beklimmen!
En ik loop die berg op voor mijn moeder en ik probeer zoveel mogelijk sponsorgeld bij elkaar te krijgen voor degene die de strijd tegen deze ziekte aan moeten gaan.
Het zal absoluut geen makkelijke tocht naar boven worden, ik maak me daar geen enkele illusie over.
De verhalen die je bij deze bijeenkomst hoort en dat ieder zichzelf tegen gaat komen op weg naar boven laat geen ruimte voor gedachtes "ik ga dit wel even doen".
Kippenvel van het filmpje die werd getoond, een complilatie van 2017!
Woensdag 22 november
Als je er voor gaat, dan gaan we ook weer meer dan 1x in de week lopen!
We gaan toch maar 3 km ;) .
Alleen m'n loopgympen waren doorweekt (had ze even een sopje gegeven en ze waren nog niet droog) dus ging ik op andere gympen lopen, moet kunnen dacht ik.
Nou dat was geen succes, na 500 meter strompelde ik al van de kramp, kramp die ik in het begin ook zo erg had toen ik op andere schoenen liep dan mijn Nike's.
Maar kom op ik zet gewoon door. Paar x gestopt, gerekt en gestrekt, gympen aan en uit.
En tegen de 3 km trok het weg, dan lopen we nog even door. Het omslagpunt naar lekker lopen is voor mij altijd, merk ik, rond de 3 km.
Ik hoorde wel in m'n oor van Runkeeper dat m'n tempo heel slecht was.
Maar laat ik nou moeten plassen en zo ontzettend nodig dat ik bijna achter een bosje wilde gaan zitten of bij iemand aanbellen.
Maar ja dat durf ik dan weer niet. Dus het tempo omhoog en flink doorstappen.
Daardoor is het tempo nog naar redelijk gegaan.
En ja de wc heb ik echt net gered.
En nu ik dit typ voel ik m'n kuiten, dus die gympen van vandaag trek ik NOOIT meer aan.
Maar een goed gevoel van 2x lopen deze week, ja dat heb ik wel.
En wie weet ga ik nog wel een 3e x.
3 km dan ;)
Binnenkort meer wat ik ga doen om sponsorgeld bij elkaar te krijgen.
